Spreekt u tijdens de uitvaart?

Denk goed na wanneer u dit niet gaat doen, het is uw laatste kans.

Uw laatste kans om uit te spreken hoe lief u iemand had, wat u van hem/haar vond, hoe uw verhouding was en hoe zeer u uw geliefde/naaste/vriend/vriendin gaat missen. Heel vaak besluiten echte naasten het spreken over te laten aan anderen, later kunt u daar wel eens veel last van krijgen. Je raakt dan in een "had ik maar" modus. Kies dus heel bewust om het niet te doen. Maar twijfelt u maar enigszins schrijf dan toch uw zegje (verhaal of boekwerk) op papier. Het is belangrijk. Niet alleen om het te delen maar ook om uw gevoel van u af te schrijven. Lukt het u zelf niet, vraag dan of iemand anders opschrijft wat u zegt. Besluiten om het niet te delen tijdens de uitvaart kan altijd nog.

Ook tijdens het schrijven begint er al een verwerkingsfase, hoewel het schrijven vaak samen gaat met dikke, dikke tranen. Maar ook dat geeft niets. Gooi het er maar uit. Vergeet ook niet te lachen, er zijn vast momenten waar u aan terugdenkt en weer in de lach schiet. Gewoon doen! Het lucht op.

En dan staat u verhaal op papier en dan wilt u het zo goed mogelijk “voordragen”. Hoe doe je dat?

Sommige mensen kunnen dit van nature, maar de meeste mensen zijn niet gewend voor grotere aantallen mensen te spreken. Doe het vooral op uw eigen wijze.

Tip: Lees uw stuk hardop voor gedurende de week tot aan de dag van de uitvaart, zoveel mogelijk, met of zonder uw naaste familie/publiek. Spreek tegen de spiegel, de stoel, de ruimte, een boom, maar doe het hardop, waarom?

Het haalt de angel uit het verhaal, de angel die jou als auteur steekt in al je verdriet. De eerste keer dat je het voorleest schiet je regelmatig vol en hakkel, bibber en stamel je de woorden. Als je het 10 x hardop hebt voorgelezen begint het rustig te worden. Ook zenuwen kunnen parten spelen, je moet immers voor je gevoel een prestatie leveren. Niets is minder waar, hoe hard je ook stamelt, bibbert, of huilt doe het gewoon, je krijgt pas echt spijt als je het niet doet. Achteraf kun je het nooit meer goedmaken. Je maakt nog wat verbeteringen, je kort wat zinnen in, je loopt e.e.a. nog eens door en dan ben je er klaar voor. Klaar om “je hart te luchten” op een positieve manier op een afgesproken tijdstip tijdens de uitvaart. En misschien schiet je tijdens je voordracht alsnog vol, wat maakt het uit, niets menselijks is ons vreemd.